نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• صائمه ترکمنی ¹
• مینو لفافچی ²

¹ دانشجو کارشناسی ارشد، گروه معماری،واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی،کرج،ایران

² استادیار، گروه معماری، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.

چکیده

این مقاله شامل بررسی مفهوم توسعه پایدار در حوزه معماری و شواهدی از سازگاری انسان با محیط زیست و مولفه‌های فرهنگی و جغرافیایی سبک های بومی شده زندگی اقوام کوچ‌نشین است. تمرکز و کانون توجه به معماری جوامع کوچ‌نشین به عنوان نمونه‌ای کامل از شیوه سازگار زندگی با جغرافیای طبیعی محیط پیرامون است. توسعه جهان و ارتباطات از یک‌سو موجب یکسانی زندگی، بدون توجه به فرهنگ، جغرافیا، حوزه تمدن و سایر مولفه‌های موثر بر شکل‌گیری سبک های زندگی بومی شده و از سوی دیگر یک خطر جدی برای محیط زیست و منابع تجدید ناپذیر به‌شمار می‌رود. از این‌رو پرداختن به مؤلفه‌های پایداری و سبک‌های زندگی بومی در جهت دستیابی به معماری پایدار و متعاقباً توسعه پایدار امری ضروری است. لذا سوال اصلی که در این تحقیق مطرح شده این است که ابعاد پایداری در زندگی و مسکن کوچ نشینان کدامند؟ در این تحقیق سعی شده است با استفاده از روش کتابخانه‌ای و مطالعات میدانی، مسکن عشایر بختیاری و سبک زندگی کوچ‌نشینان را مورد بررسی قرار داده و در نهایت به معرفی شاخص‌های پایداری موجود در زندگی آن‌ها پرداخته شود. نتایج به‌دست آمده حاکی از آنست که شاخص‌های پایداری در زندگی کوچ‌نشینان شامل مؤلفه های زیست محیطی‌، اجتماعی و اقتصادی است و انطباق با طبیعت و نحوه ساخت و برپا نمودن سیاه چادر حاکی از آن است که عشایر در نهایت هم‌زیستی با طبیعت در مواجهه با اصول پایداری قدم برداشته‌اند.

کلیدواژه‌ها

• معماری کوچ
• توسعه پایدار
• معماری پایدار
• عشایر بختیاری
• معماری بومی
• مسکن بومی
• محیط زیست
• انرژی تجدید پذیر